AΠΕΡΓΙΑ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020

Συνάδελφισσες/οι,

Ας φανταστούμε ένα θίασο, αδρά επιχορηγούμενο από το Κράτος. Ένα θίασο που έχει στη διάθεσή του εννέα ολόκληρους μήνες να προετοιμαστεί σε ένα εξαιρετικά απαιτητικό έργο, για το οποίo όπως προείπαμε έχει επιχορηγηθεί γενναία. Ένα θίασο στον οποίο οι συντελεστές αντί να δουλεύουν σκληρά και καθημερινά, περιφέρονται είτε σε χώρους διασκέδασης είτε στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, προσπαθώντας να πείσουν όλους εμάς για το πόσο δύσκολο είναι το έργο που τους έχει ανατεθεί και πόσο κοπιαστική είναι η καθημερινή τους εργασία. Κι έρχεται η ώρα της πρεμιέρας. Εύκολα γίνεται αντιληπτό στον καθένα μας τι θα συμβεί επί σκηνής. Κι όταν πια στη σκηνή καλείσαι να αντιμετωπίσεις το χάος, ο κανόνας που επικρατεί είναι ένας: ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Κάπως έτσι εισπράττουμε, ως Δ.Σ. του Π.Ε.ΣΥ.Θ., την κυβερνητική πολιτική που ασκείται εδώ και εννέα μήνες στους πιο ευαίσθητους τομείς της δημόσιας ζωής όπως είναι η Υγεία, η Παιδεία κι ο Πολιτισμός. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε ολόκληρη λίστα σοβαρότατων παραβλέψεων, επιλεκτικών αδρανειών και οφθαλμοφανών στα μάτια όλων των πολιτών λαθών. Δεν θα το κάνουμε για έναν πολύ απλό λόγο: για να αποφύγουμε την επανάληψη σε πράγματα που οι περισσότεροι γνωρίζετε κι έχετε ακούσει ή διαβάσει τους τελευταίους μήνες εκατοντάδες φορές.

Ενδεικτικά μόνο να σας θυμίσουμε δηλώσεις του Υπουργού Υγείας τον Φεβρουάριο, ότι η χώρα μας απέναντι στον ιό είναι θωρακισμένη, του Υπουργού Οικονομίας τον Μάρτιο, ότι η οικονομική ανάπτυξη στη χώρα μας θα είναι μηδενική, του Πρωθυπουργού τον Ιούνιο, ότι αποκλείει ένα δεύτερο οριζόντιο lockdown. Δηλώσεις που όλοι όσοι έχουν έστω και τη στοιχειώδη αντίληψη, καταλαβαίνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν κληθεί να κυβερνήσουν, μας εμπαίζουν. Κι ενώ οι εννέα μήνες δεν αποτέλεσαν ικανό χρονικό διάστημα να θωρακίσει η Πολιτεία τη δημόσια υγεία, την παιδεία και τον αφανισμένο από την αναλγησία(;) χώρο του πολιτισμού, αποτέλεσαν ικανότατο χρονικό διάστημα ώστε να αυξήσει εν μέσω πανδημίας τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, να καταργήσει τα καλλιτεχνικά μαθήματα και τα μαθήματα των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών από το Λύκειο, να καθιερώσει την ηλεκτρονική ψήφο για τα υπηρεσιακά συμβούλια, να καθιερώσει υποκατώτατο μισθό 200 ευρώ, να νομοθετήσει την απλήρωτη υπερωρία, να ποινικοποιήσει τη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στην απεργία, να κάνει ακόμη πιο “ευέλικτη” την εργασία και την απόλυση, να μοιράσει χρήματα σε ιδιωτικά κανάλια και ιδιωτικές επιχειρήσεις, να επιδείξει ένα πρόσωπο βίαιο κι απεχθές όπως πρόσφατα συνέβη με την πορεία του Πολυτεχνείου και τα γεγονότα στα Σεπόλια. Το ερώτημα που εντελώς αυθόρμητα προκύπτει όταν μπαίνουν στο κάδρο τέτοιας σημασίας ζητήματα, είναι κατά τη γνώμη μας το ίδιο: ποιος τελικά ζημιώνεται και ποιος ωφελείται από όλη αυτήν την κατάσταση;

Η απάντηση κατά την ταπεινή μας γνώμη, γνωστή. Αυτή την απάντηση καλούμαστε να δώσουμε στις 26 Νοεμβρίου, καλώντας τα μέλη μας να συμμετέχουν στην πανεργατική απεργία που έχει προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ.